İki yaş sendromu var mı gerçekten? Bence yok. Evet şaşırtıcı değil mi, ama bence gerçekten yok. Peki ben neden olmadığını düşünüyorum?
Öncelikle sendrom ne anlama geliyor ondan bahsedelim.
Sendrom sıkıntı anlamına gelir. Bir bozukluğun bir arada görülen belirtilerin anlamına gelir. Bu bilgiyi aklımızda tutalım ve şimdide iki yaştan bahsedelim. Yaklaşık iki yaştan itibaren çocuk hem fiziksel hem de zihinsel olarak bağımsızlaşmaya başlar. Tam olarakta beceremese de kendi yemeğini kendi yemek ister, ayakkabılarını kendi giymek ister, sizin elinizi tutmadan yürümek ister.
Gelişen dil becerisi ile birlikte sözel olarakta size karşı gelmeye başlar, kendi fikirlerini ifade etmeye başlar ve kendi hayırlarını söylemeye başlar. Bu davranışlar aslında bireyselleşmenin ilk adımlarıdır. Bu tür davranışların yaklaşık 2-4 yaş arası gelişimin bir parçası olduğunu ve bu yaşlarda gayet normal davranışlar olduğunu biliyoruz.
Şimdi buna sendrom demek ne kadar doğru?
Biz yetişkinler olarak sağlıklı olan bu davranışları kabul etmiyoruz. Ve bunu sendrom olarak etiketliyoruz. Sanki hiç yaşanmaması gereken bir süreçmiş gibi algılıyoruz. Aslında bu döneme küçük ergenlik dönemi demek daha doğru olacaktır.
Bu dönemde çocuğun sergilediği davranışlara ne kadar tahammül edip edemediğimiz önemli olandır. İki yaştan itibaren çocuk bağımsızlaşma yönünde adımlar attığı bir süreçtir. Bunu da biz yetişkinler olarak kabul etmemiz gerekir. Kabul etmek her davranışını onaylamak anlamına gelmiyor. Tabi ki yaşına uygun kuralların olması, bunlarla yaşamayı zamanla öğrenmesi gerekir ve ebeveynlerinde sınırlandırmaları olmalıdır.
Biz hayırların neden hayır olduğunu bilirsek, kendi bireysel kararlarını nasıl alabileceğini ve bunun temellerini nasıl atabileceği yönünde bilgi sahibi olursak bütün çocukları sendromlu olmaktan kurtarmış oluruz. Bu hayatta fazlasıyla etiketlendirilme var zaten, bari 2 yaşın olmasın değil mi?
Esra Acar Küçük
Uzman Klinik Pedagog
